Rozdział 4

Nicole

Obudziłam się i pierwsze co zrobiłam to ubrałam się w mój zestaw. Składały się na niego szaro-niebiesko-czarne rurki, szara bluzka, czarny kardigan i białe trampki.  szybko pomalowałam sobie rzęsy tuszem i usta pomadką. Tak. Teraz wyglądam wspaniale. Idę dzisiaj na zakupy z Eleanor i Peerie, które przyjechały razem z chłopakami. Musiałam im wynagrodzić to, że nie dostały ode mnie żadnych stylizacji. Wiecie jak się poczułam jak chłopaki dostali stylizację, a dziewczyny tylko patrzyły, więc od razu wymyśliłam pobyt na zakupach. Wzięłam jeszcze czarną torebkę i ruszyłam na dół. Tata wczoraj wrócił i jak zeszłam już stał w kuchni i robił śniadanie. Pierwsze co zrobiłam to podeszłam do lodówki i wyjęłam z niej mleko. Zawsze rano muszę sobie zrobić kakao. Inaczej nie przeżyję. Powoli do kuchni zaczęli się wszyscy schodzić. Dziewczyny musiały ich pobudzić. Ostatni przyszedł Harry i padł na krzesło. Uśmiechnęłam się na widok jego zdezorientowanej wczoraj twarzy, kiedy Selene kazała mu przestać wyobrażać siebie nago. Tata podał wszystko na stół i oczywiście Niall rzucił się na jedzenie, jakby go w życiu nie widział. Ja nie rozumiem jak mój brat może tyle jeść i być tak chudy. Selene mówi, że ja jem dużo. Ciekawe co by powiedziała jakby zobaczyła ile je mój braciszek. Zaraz, gdzie ona jest?
- Może w swoim pokoju?
- Nie zamierzasz zejść na śniadanie?
- Zamierzam.     
- Więc o co chodzi?
- Dlaczego cokolwiek małoby się dziać?
- Nie wiem. Po prostu.
- Kochana zaraz się zobaczymy i przy okazji. Liam się pytał co dziś robicie. Powiedz, że idziecie na basen i zrobisz loczkowi na złość. 
- Co?
Ale jak z życiem bywa. Selene już się wyłączyła.
- Nicole?
- Basen- odpowiedziałam machinalnie.
Chwilę potem usłyszałam radosny krzyk Louisa i jęk Harrego. Spojrzałam na Grega i się zaśmiałam był zrozpaczony. Nie dziwię mu się. Ja też bym była, gdym nienawidziła basenów i musiała na niego iść. Ale na szczęście mam Selene. Spojrzał na mnie.
- Dzięki. To bardzo miłe jak wspierasz swojego brata. Ja tam zginę.    
- Nie zginiesz. Zaprosimy Caroline i wnet nauczysz się pływać. Wprawdzie wczoraj z nią gadałam. Miła z niej dziewczyna.
- Co? Ale jak? Kiedy?
Tylko się zaśmiałam. Już widziałam jak trybiki mózgu pracują u Grega. Właśnie weszła Selene. Miała na sobie cieliste rurki, bokserkę białą z czaszką i cieliste motocyklówki.
- Dzięki. Nie mogłaś się powstrzymać i musiałaś jej powiedzieć?
Wzruszyła ramionami i podeszła do lodówki.
- Nie wiesz czy może Kian kupował mi ostatnio torebki z krwią?
- Nie. Ostatnio nie był w szpitalu.
- Ok.
Zobaczyłam jak wszyscy wymieniają spojrzenia. Coś czuję, że zaraz zaczną się pytania. Selene usiadła na krześle i nalała sobie marchewkowego soku. Od razu dostała od Louisa mordercze spojrzenie.
- To ty tutaj mieszkasz- zapytał Liam?
Kiwnięcie głową.
- Więc będziemy cię widywac codziennie?
Znowu kiwnięcie głową.
- Twój pokój to ten ostatni na korytarzu?
Kiwnięcie głową.
- Mieszkasz tu już od roku, prawda?
Znów kiwnięcie głową.
- A tak w ogóle to jesteś przyjaciółką Nicole?
 Kiwnięcie głową i kolejna szklanka soku.
- Masz chłopaka- zapytał Harry?
Pokręcenie głową.
- Idziesz z dziewczynami dzisiaj na zakupy?
Znów pokręcenie głową.
- Umówisz się ze mną?
Pokręcenie głową.
- Umiesz mówić?
Kiwnięcie głową i kolejna szklanka soku marchewkowego.
- To po....
- Oddawaj ten sok! Nawet nie wiesz ile był warty! Poza tym tylko ja lubię ten sok! Jak wogóle śmiesz go pić i sie mnie nie spytać czy możesz! Przez ciebie nie ma już połowy soku!!!
Selene odwróciła głowę w stronę Louisa. I  zamiast coś mu powiedzieć, co byłoby bardzo ale to bardzo wredne. Jej twarz najpierw była spokojna, później zdezorientowana i na samym końcu doskonale mogłam wychwycić na jej twarzy furię. Zwinęła ręce w pięści, przy okazji niszcząc szklankę. Już myślałam, że rzuci się na Louisa, gdy nagle się uspokoiła i jej twarz nie wyrażała już żadnych uczuć.
- Ile szklanek wchodzi w całą ilość soku- zapytała  lodowatym tonem?
- Cztery.
- Wlej sok do szklanek.
Louis się zmieszał i ale wlał sok do szklanki. Pierwszej, drugiej, trzeciej, czwartej, piątej, szóstej, siódmej. Patrzyłam jak z niedowierzaniem wlewa sok do ósmej szklanki.
- Tak więc widzisz. Chyba nie musisz się martwić tym, że zabraknie ci soku. Nie sądzisz?
I nie czekając na jego odpowiedź wyszła z kuchni. Chwilę każdy się patrzył na drzwi i po już po chwili usłyszałam głos Liama.
- Stary, myślę że powinieneś ją przeprosić.
Louis pokiwał głową.
- My idziemy na zakupy.
Chwilę później byłam już z Elanor i Peerie na zakupach. Każda z nas buszowała po sklepach. Wyszło na to, że Elanor kupiła sobie czerwoną i niebieską sukienkę, dwa kolorowe t-shirty, kujonki, szorty i balerinki. Peerie wyszła ze sklepów z dwoma bejsbolówkami, czerwonymi szortami w ćwieki, dzwonami, dwoma parami szpilek, jednym t-shirtem w czachę i rajbanami. Ja kupiłam sobie sukienkę-kosmos, czarne botki na koturnie, granatową "szkolną" sukienkę, czerwone koturny, dżinsy, cielisty sweter bluzka, brązowy komin, czerwony lakier, czarną, koronkową sukienkę i dżinsy przetarte, bluzkę białymi kulkami i czarną torebkę z wąsami. Skoczyłam jeszcze po czarne koturny. Wyszło, że w końcu miałam najwięcej zakupów. Wróciłyśmy do domu i zobaczyłyśmy  chłopaków, którzy oglądali telewizję, ale widać było, że są zestresowani. Gdy tylko nas zobaczyli od razu do nas podeszli.
- Jesteście.
- Emm. Pytanko nie ma z wami Selene?
- Nie. A co?
- Nigdzie jej nie ma.
Właśnie wtedy usłyszeliśmy podjeżdżający z piskiem opon auto. Wszyscy rzuciliśmy się do okna i zobaczyliśmy wysiadającą z auta Selene od stóp do głów pokrytą krwią.